مفضل بن عمر گفت: وارد شدم بر ابي‏ الحسن موسي بن جعفر عليه‏ السلام در هنگامی که فرزندش علي گل هشتم بوستان محمدی (ص)  در دامنش نشسته بود، و او فرزند خود را مي ‏بوسيد، بر دوش خود سوار مي‏ کرد، و بخود مي‏ چسبانيد و مي‏ فرمود:« بأبي أنت و أمي ما أطيب ريحک و أطهر خلقک و أبين فضلک؟، پدر و مادرم فداي تو چه بوي خوشي داري، چه خلقت پاک و نيکوئي داري، چه فضل وبرتري آشکاري داري.»
عرض کردم: «فدايت شوم همانا در دل من از اين پسر محبتي واقع شده که از احدي جز شما واقع نشده است.»
ایشان فرمودند:«نسبت او به من به منزله ‏ي من است نسبت به پدرم، ما ذريه‏ اي هستيم که هر یک از ما از دیگریست، پروردگار به اين امر شنوا و داناست.» عرض کردم: «اوست بعد از شما صاحب الأمر؟»
فرمودند: «بلي کسي که او را اطاعت کند هدايت شده و کسي که او را نافرماني کند کافر است و کفر یعنی سرپيچي کردن از امر امامت است.»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: