مفضل بن عمر گفت: وارد شدم بر ابي‏ الحسن موسي بن جعفر عليه‏ السلام در هنگامی که فرزندش علي گل هشتم بوستان محمدی (ص)  در دامنش نشسته بود، و او فرزند خود را مي ‏بوسيد، بر دوش خود سوار مي‏ کرد، و بخود مي‏ چسبانيد و مي‏ فرمود:« بأبي أنت و أمي ما أطيب ريحک و أطهر خلقک و أبين فضلک؟، پدر و مادرم فداي تو چه بوي خوشي داري، چه خلقت پاک و نيکوئي داري، چه فضل وبرتري آشکاري داري.»
عرض کردم: «فدايت شوم همانا در دل من از اين پسر محبتي واقع شده که از احدي جز شما واقع نشده است.»
ایشان فرمودند:«نسبت او به من به منزله ‏ي من است نسبت به پدرم، ما ذريه‏ اي هستيم که هر یک از ما از دیگریست، پروردگار به اين امر شنوا و داناست.» عرض کردم: «اوست بعد از شما صاحب الأمر؟»
فرمودند: «بلي کسي که او را اطاعت کند هدايت شده و کسي که او را نافرماني کند کافر است و کفر یعنی سرپيچي کردن از امر امامت است.»

...وبلاک دوستداران امام رضا (ع) عمیقا واقعه هولناک زلزله آذربایجان را به عموم هموطنان تسلیت می گوید.

يك خادم حرم گل هشتم بوستان محمدی (ص) گفت: مجموعه آستان قدس بي حساب و كتاب نيست و هيچ امري در این حرم نورانی، اتفاقي صورت نمي‌گيرد.

امير عارف در گفت‌وگو با ايسنا، منطقه سمنان، ضمن بیان اين مطلب افزود: تمام لحظات خدمت به حضرت امام رضا(ع) شيرين است و عادي‌ترين مسائل به شدت ما را تحت تأثير قرار مي‌دهد. اين خادم حرم گل هشتم به يكي از خاطراتش در حرم اشاره كرد و گفت: روزي خانمي در حرم اصرار كرد و از من قطعه نباتي خواست، من هم به او گفتم كه نبات ندارم و تنها يك شكلات داشتم كه به او دادم، اما زن دوباره اصرار كرد و گفت: جيب‌هايتان را بگرديد شايد نبات داشته باشيد. وي ادامه داد: جيبهايم را گشتم و با تعجب قطعه نباتي پيدا كردم و به زن زائر دادم و زماني كه فكر كردم يادم آمد يكي از علماي حرم، زماني كه شكلات را به من مي‌داد، دوباره صدايم زد و گفت: فلاني اين قطعه نبات را نيز همراه داشته باش شايد به دردت بخورد و من گفتم نمي‌خواهم اما او اصرار داشت كه نبات را همراهم داشته باشم و به اين دليل است كه مي‌گويم هيچ امري در حرم امام هشتم بي‌دليلي صورت نمي‌گيرد.

عارف با بيان اينكه خاطرات و معجزاتي كه در حرم امام رضا (ع) ديده‌ايم و شنيده‌ايم بسيار است، افزود: يكي از خدام سركشيك حرم رضوي گفت: ساعت از نيمه گذشته بود و تلفن زنگ زد، گوشي را برداشتم، مخاطبم خانمي بود با صداي لرزان كه به من گفت: حرم امام رضا(ع) است، وقتي صداي تأييد مرا شنيد سراسيمه گفت: تو را خدا گوشي را طرف ضريح بگيريد. من با امام رضا(ع) كار دارم، گوشي را به سمت ضريح گرفتم بعد از ۵ دقيقه تماس قطع شد. بعد از مدتي تقريبأ حدود ۲ ساعت مجددأ زنگ تلفن به صدا درآمد ،مجددأ مخاطبم همان خانم دفعه پيش بود اما اين بار با آرامش گفت: آقا حرم امام رضا (ع) است؟ گوشي را به سمت حرم قرار دهيد لطفأ. خادم به او گفته بود بايد قصه را بگويي كه چه اتفاقي افتاده، دفعه پيش سراسيمه و لرزان از من خواستي گوشي را به سمت ضريح قرار دهم اما اين بار در صدايت آرامشي حس می‌كنم. زن ميگويد: من در يكي از ايالتهاي كشور ژاپن زندگي ميكنم، جايي دور از آب و آبادي، دفعه اول كه با شما تماس گرفتم طبقه دوم خانه‌ام آتش گرفته بود و دو فرزندم خواب بودند و كسي نبود آنها را نجات دهد، به آتش‌نشاني هم زنگ زدم، اما طول ميكشيد تا برسند و ممكن بود فرزندانم در آتش بسوزند كه ناگهان امام رضا(ع) به ذهنم آمد و از آقا خواستم و ايشان هم به دادم رسيد و الان به طور معجزه آسايي قبل از آمدن آتش‌نشاني آتش خاموش شد و فرزندانم نجات پيدا كردند و حال زنگ زدم از آقا تشكر كنم كه حتي از مسافت دور، صداي مرا شنيدند و خواسته‌ام را اجابت كردند.

حضرت رضا(ع) گل هشتم بوستان امامت فرمود: پدرم از پدرش جعفر بن محمّد و آن حضرت از پدر خود از جدّ بزرگوار خویش(ع) نقل فرمود که:

حضرت على(ع) فرمود: تصمیم به ازدواج گرفتم، ولى جرأت نمى‌کردم، این‌ مطلب را به حضرت رسول(ص) عرض کنم و مدتى این موضوع شب و روز در فکرم بود تا اینکه روزى بر حضرت رسول(ص) وارد شدم و آن حضرت‌ فرمودند: اى علی!

عرض کردم: بفرمایید اى رسول خدا!

فرمود: آیا میل و رغبتى به ازدواج دارى؟

عرض کردم: رسول خدا خود داناتر است -و گمان بردم ‌حضرت یکى از زنان قریش را به عقد من درآورند- و من از اینکه فرصت ازدواج‌ با فاطمه را از دست دهم، نگران بودم و متوجّه نشدم که چه شد که حضرت مرا صدا زدند و در خانه ام‌سلمه به خدمتشان رسیدم.

وقتى به من نگاه کردند، چهره‌شان درخشید، تبسّمى فرموده به گونه‌اى که سفیدى دندان‌هایشان را که ‌مى‌درخشید دیدم، حضرت به من فرمودند: اى على! مژده! چرا که خداوند مسأله ازدواج تو را که فکر مرا مشغول کرده بود، خود به عهده گرفت.

گفتم: قضیه چیست یا رسول اللّٰه!؟

حضرت فرمودند: جبرئیل با سنبل و قرنفل بهشتى‌ نزد من آمد و آن‌ها را به من داد، من آن دو را گرفتم و بوییدم و گفتم: اى جبرئیل! این سنبل و قرنفل را به چه مناسبت آورده‌اى؟

او گفت: خداوند تبارک و تعالى‌ ملائکه ساکن بهشت و نیز سایر ساکنین آن را امر فرموده که تمام بهشت‌ها را با تمام درخت‌ها و رودخانه‌ها و میوه‌ها و قصرهایش آذین بندند و به بادهاى‌ بهشتى دستور داده تا با بوى انواع عطر بوزند و حورالعین را به خواندن‌ سوره‌هاى «طه»، «طس»، «شورى» و سوره‌هایى که با «طسم» شروع‌ مى‌شود امر فرمود و به یک منادى دستور داد که چنین جار بزند:

اى ملائکه من و اى ساکنین بهشت من! شاهد باشید که فاطمه دختر محمّد را به عقد على بن ابى‌طالب در آوردم و به این کار راضى و خشنودم، این دو از یک دیگرند.

سپس ‌خداوند تبارک و تعالى به ملکى از ملائکه بهشت به نام راحیل - که در بلاغت‌ هیچ یک از ملائکه به پاى او نمى‌رسند- امر فرمود که خطبه بخواند، او نیز خطبه‌اى خواند که اهل آسمان و زمین چنین خطبه‌اى نیاورده بودند، سپس به ‌یک منادى دستور داد تا چنین جار بزند:

اى ملائکه من و اى ساکنین بهشت من! به على بن ابى‌طالب حبیب محمّد و فاطمه دختر محمّد تبریک بگویید، چه‌ اینکه من براى آنان خیر و برکت قرار دادم.

راحیل گفت: برکت تو بر آن دو بیشتر از آنچه ما در بهشت و منزلت براى آنان مشاهده کردیم نیست؟

خداوند فرمود: اى ‌راحیل! از جمله برکت من بر آن دو این است که آنان را بر محبّت خودم، با هم‌ همراه مى‌کنم و حجّت خود بر مردم قرارشان مى‌دهم و قسم به عزّت و جلالم ‌که از آن دو، نسل و فرزندانى به وجود خواهم آورد که در زمین گنجینه‌داران و معادن حکمت خود قرارشان خواهم داد، بعد از پیامبران، آنان را حجّت بر مردم قرار مى‌دهم.

پس مژده بده اى علىّ! که من نیز، همچون خداى رحمان، دخترم فاطمه را به ازدواج تو درآوردم و آنچه را که خداوند براى او پسندید، من نیز پسندیدم.

حال دست همسر خود را بگیر که تو از من نسبت به او سزاوارترى، جبرئیل ‌به من خبر داد که بهشت و اهل آن، مشتاق شما دو نفرند و اگر خداوند تبارک ‌و تعالى نمى‌خواست از نسل شما حجّتى بر خلق برگزیند، خواسته بهشت و اهل بهشت را در مورد شما دو نفر اجابت مى‌فرمود، پس تو چه خوب برادر و چه خوب داماد و چه خوب همدمى هستى و رضایت خدا براى تو کافى است و از رضایت هر کس دیگر بهتر است.

حضرت على(ع) گفت: «رَبِّ أَوْزِعْنِی‌أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ اَلَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَ‌»؛ پروردگارا! مرا بر آن دار که شکر نعمتى که‌ به من دادى، به جاى آرم، حضرت رسول(ص) نیز آمین گفتند.

ـ سه ويژگى برجسته مومن

لايكـون المـومـن مـومنـا حتـى تكـون فيه ثلاث خصـال : 1ـ سنه من ربه .
2ـ وسنه من نبيه.
3ـ و سنه من وليه.
فـاما السنه مـن ربه فكتمان سـره. و امـا السنه من نبيه فمـداراه الناس . و امـا السنه مـن وليه فـاصبـر فـى البـاسـاء و الضـراء.(1)
مـومـن , مـومـن واقعى نيست, مگـر آن كه سه خصلت در او بـاشــد:
سنتـى از پـروردگـارش و سنتـى از پيـامبـرش و سنتـى از امـامـش.
اما سنت پروردگارش , پـوشاندن راز خود است, اما سنت پيغمبرش , مدارا و نرم رفتارى با مردم است, اما سنت امامـش صبر كردن در زمان تنگدستـى و پريشان حالى است.

2ـ پـاداش نيكـى پنهانـى و سزاى افشـا كننـده بــدى

الـمستتر بـالـحسنه يـعـدل سبعين حسنه, و المذيع بالسيئه مخذول, و المستتر بالسيئه مغفور له.(2)
پنهان كننده,كار نيك (پاداشش) برابر هفتاد حسنه است, و آشكار كننده كار بد سـر افكنـده است, و پنهان كننـده كـار بـد آمـرزيـده است.

3ـ نظافت

من اخلاق الانبياء التنظف.(3)
از اخلاق پيـامبـران, نظافت و پـاكيزگــى است.

4ـ امين و اميـن نمـا

لـم يخنك الاميـن و لكـن ائتمنت الخــائن.(4)
امين به تو خيانت نكرده(و نمى كند) و ليكن (تو) خائن را امين تصور نموده اى.

5 ـ مقام برادر بزرگتر

الاخ الاكبر بمزله الاب.(5)
برادر بزرگتر به منزله پدر است.

6ـ دوست ودشمن هر كس

صديق كل امرء عقله و عدوه جهله.(6)
دوست هركس عقل او, و دشمنش جهل اوست.

7ـ دوستى با مردم

التودد الى الناس نصف العقل.(7)
دوستى با مردم, نيمى از عقل است.

8ـ بدى قيل و قال

ان الله يبغض القيل والقـال واضـاعه المـال و كثـره السـوال.(8)
به درستى كه خداوند,داد وفرياد وتلف كردن مال و پرخواهشى را دوشمن مى دارد.

9ـ ويژگيهاى دهگانه عاقل

لا يتـم عقل امـرء مسلـم حتـى تكون فيه عشر خصـال : الخيــر منـه مـامــول. و الشر منه مامـون. يستكثر قليل الخير من غيره, و يستقل كثير الخير مـن نفسه. لا يسام من طلب الخـوائج اليه, و لا يمل مـن طلب العلـم طول دهره. الفقرفى الله احب اليه من الغنى و الذل فى الله احب اليه مـن العز فى عدوه. و الخمـول اشهى اليه من الشهره.
ثـم قال (ع) العاشره و ما العاشره؟ قيل له: ما هى؟ قال(ع): لايرى احدا الا قال: هو خير منى و اتقى.(9)
عقل شخص مسلمـان تمـام نيست, مگر ايـن كه ده خصلت را دارا بـاشـد:
1ـ از او اميد خير باشد.
2ـ از بدى او در امان باشند.
3ـ خير اندك ديگرى را بسيار شمارد.
4ـ خير بسيار خود را اندك شمارد.
5ـ هـر چه حـاجت از او خـواهنـد دلتنگ نشـود.
6ـ در عمر خود از دانش طلبى خسته نشود.
7ـ فقـر در راه خـدايـش از تـوانگـرى محبـوبتـر بـاشــد.
8ـ خـوارى در راه خـدايـش از عزت بـا دشمنـش محبـوبتـر بـاشــد.
9ـ گمنـامـى را از پـر نـامـى خـواهـانتـر بـاشـد.
10ـ سپس فـرمـود: دهمى چيست و چيست دهمى ؟ به او گفته شـد: چيست؟ فـرمـود:
احـدى را ننگـرد جز ايـن كه بگـويـد او از مـن بهتـر و پـرهيز كـارتـــر است.

10ـ نشانه سفله

سئل الـرضـا (ع) عن السفله فقـال (ع):
من كان له شىء يلهيه عن الله.(10)
از امام رضا(ع) سوال شد: سفله كيست؟
فـرمـود: آن كه چيزى دارد كه از (يـاد) خـدا بـازش دارد.

11ـ ايمان, تقوا و يقين

ان الايمان افضل من الاسلام بدرجه, والتقـوى افضـل مـن الايمان بدرجه و لم يعط بنوا آدم افضل من اليقين.(11)
ايمان يك درجه بالاتر از اسلام است, و تقوا يك درجه بالاتر از ايمان است و به فـرزنـد آدم چيزى بـالاتـر از يقيـن داده نشده است.

12ـ ميهمانى ازدواج

ادامه مطالب را مطالعه نمایید.

مظلومى آل مرتضى پيدا شد

در كوفه دوباره محشرى بر پا شد

مهمان غريب كوفه را دريابيد

زيرا كه اسير فتنه اعدا شد

ســـلام مــن بــه مـحـرم، مـحـرم گــــل زهــرا

بـه لطـمه هـای ملائـک بـه مــاتـم گــل زهـرا

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه تشنـگی عـجـیـبـش

بـه بـوی سیـب زمـینِ غـم و حـسین غریـبش

سلام من بـه محـرم بـه غصـه و غــم مـهـدی

به چشم کاسه ی خون وبه شال ماتم مـهـدی

سـلام من بــه مـحـرم  بـه کـربـلا و جـلالــش

به لحظه های پـرازحزن غرق درد و ملامش

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه حـال خستـه زیـنـب

بـه بــی نـهــایــت داغ  دل شـکــستــه زیـنـب

سلام من به محرم به دست و مشک ابوالفضل

بـه نـا امیـدی سقـا بـه سـوز اشـک ابوالفضل

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه قــد و قـا مـت اکـبـر

بـه کـام خـشک اذان گـوی زیـر نـیزه و خنجر

سلام من به محرم به دسـت و بـا زوی قـاسم

به شوق شهد شهادت حنـای گـیـسـوی قـاسم

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه گـاهـواره ی اصـغـر

به اشک خجلت شاه و گـلـوی پـاره ی اصـغـر

سـلام مـن بـه مـحـرم به اضـطـراب سـکـیـنـه

بـه آن مـلـیـکـه، کـه رویش ندیده چشم مدینه

سـلام مـن بـه مـحـرم بـه عـا شـقـی زهـیـرش

بـه بـاز گـشـتـن حُر و عروج خـتـم به خیرش

سلام من بـه محرم  بـه مسـلـم و به حـبـیـبش

به رو سپیدی جوُن و به بوی عطر عجیـبـش

سلام من بـه محرم  بـه زنگ مـحـمـل زیـنـب

بــه پـاره، پـاره تــن بــی سـر مـقـابـل زیـنـب

سلام من به محـرم  به شـور و حـال عیـانـش

سلام من به حسـیـن و به اشک سینه زنـانش

1. عزيمت امام رضا علیه السلام، پدر بزرگوار امام جواد علیه السلام، از مدينه به خراسان به اجبار مأمون عباسي، در سال 200 هجري.

2. شهادت امام رضا علیه السلام، در خراسان، به دست مأمون عباس در سال 203 هجري.

3. فراخواني امام محمد تقي علیه السلام به بغداد، توسط مأمون عباسي.

4. تزويج ام الفضل، دختر مأمون به امام محمد تقي علیه السلام، توسط مأمون و اظهار نگرانيِ عباسيان از اين مسأله.

5. بازگشت امام جواد علیه السلام از بغداد (پايتخت عباسيان) به حجاز به بهانه انجام مراسم حجّ بيت اللّه الحرام.

6. وفات مأمون عباسي، در سال 218هجري.

7. به خلافت رسيدن معتصم عباسي پس از وفات مأمون.

8. فراخوانيِ مجدد امام محمدتقي علیه السلام به بغداد، از سوي معتصم عباسي، در اوائل سال 220 هجري.

9. توطئه‏هاي معتصم عباسي، ام الفضل و جعفر بن مأمون عليه امام جواد علیه السلام.

10. مسموم شدن امام جواد علیه السلام، توسط همسرش، ام الفضل و به شهادت رسيدن آن حضرت، در اواخر سال 220 هجري.

امام جواد علیه السلام را همه مسلمانان عالمي بزرگ مي دانستند. ايشان انساني بردبار، نيکو سخن، عابد و بسيار باهوش بودند. حديثهاي بسياري از آن امام، در کتابهاي حديث، از جمله عيون اخبار الرضا، تحف العقول، مناقب، بحارالانوار و ........ نقل شده است.

بمناسبت سالروز شهادت امام محمد تقي الجواد(ع)این وب طراحی شد

ابوجعفر محمد بن على نهمين امام از امامان دوازده گانه شيعيان و يازدهمين معصوم از چهارده معصوم است. مشهورترين لقب هاى آن حضرت جواد (بخشنده) و تقى (پرهيزگار) است. پدرش امام رضا (ع) و مادرش سبيکه يا ريحانه يا دره از مردم نوبى (شمال سودان) است. در سال ۱۹۵ هـ.ق در مدينه به دنياآمد.

امام جواد (ع) در سال ۲۰۳ هـ.ق پس از شهادت پدرش امام رضا (ع)، در سن هشت سالگي، به امامت رسيد. دوران هفده ساله امامت او با حکومت مامون و معتصم، خلفاى عباسي، همزمان بود. هنگامى که امام رضا (ع) به دعوت مامون از مدينه به توس رفت، امام جواد (ع) که کودک بود، مانند ديگر افراد خانواده حضرت رضا (ع) در مدينه ماند و در سال ۲۰۲ هـ.ق براى ديدار پدر به مرو رفت و سپس به مدينه بازگشت.

پس از شهادت امام رضا (ع) مامون به بغداد رفت. او که از کمالات علمى و معنوى امام جواد (ع) آگاه بود، ايشان را از مدينه به بغداد دعوت کرد. اما دولتمردان حکومت عباسى و اطرافيان مامون از اين اقدام ناخشنود بودند، بويژه آنکه مامون تصميم داشت دختر خود، ام الفضل را به همسرى امام جواد‌(ع) در آورد. مامون براى آنکه آنها را از مقام علمى و فضل آن حضرت آگاه کند، در بغداد مجلس بحثى ميان او و دانشمندان بزرگ آن روزگار، ترتيب داد. دراين مجلس، امام به پرسش هاى علما پاسخ گفت و ميزان دانش و هوش وى بر آنان آشکار شد. پس از آن مامون دختر خود را به همسرى امام درآورد. امام جواد (ع) پس از چندى به سفر حج رفت و از آنجا به مدينه بازگشت، و پايان خلافت مامون در آن شهر ساکن بود. پس از مرگ مامون به دستور معتصم عباسي، در سال ۲۲۰ هـ.ق، به همراه همسرش ام الفضل، به بغداد رفت و بنابر بعضى روايت ها به دستور معتصم مسموم شد و به شهادت رسيد.